30 jul Het verhaal van Marieke
Een nachtmerrie, dat is het. Na de foto en een biopt leek het of de tumor in haar borst klein was, maar omdat het om een lobulaire tumor ging (ontstaat in de melkklier en is vaak groter dan op foto’s te zien is) is er een MRI gemaakt.
De tumor blijkt haar halve borst te beslaan en ook in haar oksel zitten 8 klieren waarin uitzaaiingen zitten. Ze is al begonnen met chemotherapie maar haar prognose is niet hoopvol.
Een paar weken geleden was ze bij me met haar zoontje van 6 jaar. Ze kon het woordje kanker niet over haar lippen krijgen tegenover hem en samen besloten we om dit gesprek in het ziekenhuis te doen. Dan kon hij kennismaken met de dokter en de verpleegkundige en al zijn vragen stellen.
Aan het einde van het gesprek vroeg hij of ik ook plaatjes voor hem wilde sparen van de Albert Heijn, zo heerlijk, kinderen van 6…
Ze voelt zich zo schuldig. Dat ze dit alles haar zoon, haar partner en ook haar ouders aan doet. Ze doet hen veel verdriet, ze ziet het iedere dag. Ze voelt zich weer het kleine meisje van haar moeder ook al is ze 38.
Haar moeder heeft alles opzij gezet om iedere dag even bij haar langs te komen. Om haar te helpen met het huishouden, eten te koken en met haar zoon naar zwemles te gaan. Haar zoon! Ze wil het liefst zelf met hem naar het zwembad maar het kost haar teveel energie, het is er te warm en teveel lawaai. Zo is ze toch geen goede moeder! Ze vindt het erg vervelend dat haar ouders nu hun vakantie hebben afgezegd om voor haar te zorgen.
Haar vader brengt hem naar school zodat haar man kan blijven werken en als ze mazzel heeft kan ze in de week voorafgaand aan de chemo haar zoon zelf naar school brengen.
Op het schoolplein voelt ze zich niet meer thuis. Ze heeft het gevoel dat iedereen haar aan kijkt en dat klasgenootjes van haar zoon bang voor haar zijn. Natuurlijk wordt ze wel eens aangesproken door andere moeders en bedoelen ze het goed maar iedereen heeft medelijden lijkt het wel. En ook daar voelt ze zich dan weer schuldig over. Het lijkt wel of alles wordt ontwricht. Haar ziek zijn heeft impact op alles en iedereen.
‘Sorry’ zegt ze. ‘Sorry dat ik zo tetter, ik weet ook wel dat ik me niet schuldig hoef te voelen, maar ik voel me wel zo’.
We praten er lang over samen. Haar focus ligt op alles wat niet goed gaat, op schuld, verdriet en boosheid. Niet op hoever ze al is gekomen. De mooie manier waarop we met haar zoon het gesprek zijn aangegaan. Het feit dat het haar lukt om van haar moeders aandacht te genieten. De mooie gesprekken die ze zomaar met haar vader heeft gehad en waarvan ze niet wist dat hij zo’n gevoelig man was. Haar partner die, doordat hij af en toe kan werken, even zijn afleiding heeft waardoor hij thuis er ook echt voor haar kan en wil zijn.
Ze is opgelucht dat het hoge woord eruit is, dat we het over alles kunnen hebben en dat ze het daardoor weer iets meer in perspectief kan zien. Haar gevoel mag er zijn, haar gedachten erover zijn verandert.
~ De sterkste mensen zijn niet degenen die hun kracht tonen maar degenen die obstakels overwinnen zonder dat we het weten ~