27 jun Het verhaal van Maria
Dit verhaal is ook voor mij heel persoonlijk en vergeet ik nooit meer. Mijn collega Maria heeft net een leuk vriendinnenweekend achter de rug als ze maandag als eerste bij me langs loopt. Ze heeft twee dagen geleden een knobbel in haar oksel ontdekt toen ze aan het douchen was tijdens een saunabezoek. Ze heeft geprobeerd er niet aan te denken en gewoon een leuk weekend te vieren maar nu is ze er toch niet gerust op.
We doen onderzoeken en twee dagen later is de uitslag: Occult mamacarcinoom ( onzichtbare borstkanker) met uitzaaiingen in de lymfeklieren in de oksel. Ik haal haar op en samen gaan we naar de chirurg. Ze is verdrietig, wij allemaal. Ze gaat al snel de uitdaging aan: zorgen dat ze beter wordt, samen met ons allemaal.
Een jaar geleden liep ze haar 1e marathon, opgedragen aan haar moeder die ook kanker had en overleed toen Maria 14 jaar was. Op deze manier kon ze het verlies een plekje geven.
Nu heeft ze het gevoel dat ze aan haar 2e marathon begint. Leven naar de agenda van het ziekenhuis, van het ene onderzoek naar het andere en van de eerste chemo tot aan de laatste chemo.
Ze had een schema van 63 weken, daar kon ze zich op focussen. Heel duidelijk. Vergelijkbaar met een marathonschema. We hebben regelmatig een goed gesprek, diepgaand, met een lach en een traan. Ze doet het goed en ik ben trots op haar. Ze durft te kijken naar zichzelf, te stoeien met haar emoties, kwetsbaar te zijn.
Na 58 prikken, 10 scans, 16 chemo’s, 24 x immunotherapie, 16 bestralingen, 30x naar de specialist, is het na 144 bezoekjes aan het ziekenhuis klaar, tijd om te finishen dus.
Ze heeft deze finish thuis groot gevierd met al haar lieve familie en vrienden. Ze heeft ze allemaal bedankt omdat ze er altijd voor haar waren, ze heeft zich nooit eenzaam gevoeld. Het werd een toast op het leven.
Maria zei zelf: “Als je alles bij elkaar optelt, dan is het heel wat. Maar als je het moet ondergaan, dan ga je gewoon door. Dankzij mijn gezin, de rest van de familie en vriendinnen en vrienden, heb ik het allemaal goed kunnen ondergaan en heb zelfs ondanks dat ik ziek was hele mooie maanden beleefd”.
“Ik heb het nooit gezien als een strijd, ik ben ook nooit boos geweest dat ik dit kreeg, ik had gewoon vette pech. Ik heb geaccepteerd dat ik ziek werd, geleerd om mee te gaan in de golven en geleerd om te dansen in de regen. Ik had gewoon pech, maar ook heel veel geluk dat er een behandeling voor me was.
Ik dacht vaak, hoe het ook loopt, het komt altijd weer goed. Ik bleef positief en keek niet te ver vooruit. Het klinkt misschien raar, maar ik had het zeker niet willen missen.”
Ze is nu 2 jaar verder en als we samen terugkijken, dan vertelt ze dat ze er heel veel mooie herinneringen aan heeft. Ze heeft volop geleefd, ieder stukje dat weer klaar was gevierd.
Ze heeft geprobeerd om structuur te houden door als ze zich goed voelde en zin had wat op het werk te doen. Gezellig even samen zijn met collega’s. Ze is blijven hardlopen met haar loopmaatjes, ook al waren de afstanden korter. Het was een uitje voor haar en ze voelde zich daarna altijd heel lekker.
Ze heeft leren genieten van kleine dingen en zich alleen maar druk te maken om dingen die er echt toe doen.