28 apr Het verhaal van Jo
Eind november komt ze op onze mammapoli. Ze is 47 jaar en voelt sinds 2 maanden een knobbeltje in haar borst. Na de foto, echo en een biopt komt de uitslag: borstkanker. Ze is er kapot van maar super strijdvaardig! Een stoere chick met een mannenberoep, triatlon atleet, hart op de tong en ze gaat er voor. Een paar dagen later heeft ze zelf een afspraak gepland bij de diëtiste omdat ze zich zorgen maakt over haar voedingstoestand tijdens de behandeling in combinatie met haar sport.
Een dag later heeft ze de MRI en gaat ze starten met de chemotherapie. Ze is fit en gaat er 200% voor. Iets wat ze haar hele leven al doet. Ze heeft een fijne jeugd gehad, keek op tegen een broer die slim was, goed kon leren. Ze wilde laten zien dat ze net zoveel zou kunnen als haar broer en merkte dat ze daar hard voor moest werken, volhouden, doorzetten. Als MAVO meisje steeds een stapje hogerop met als uiteindelijke bekroning een toffe en belangrijke baan. Ook in de sport kan ze goed laten zien wat ze in haar mars heeft: 2 km zwemmen, 180 km fietsen en daarna nog een halve marathon lopen, het is hard werken, maar ze kan het!
Wat valt het dan tegen als ze na de 2e kuur een paar dagen later al opgenomen moet worden omdat ze zoveel spuugt dat ze uitgedroogd dreigt te raken. Op de spoedeisende hulp vertelde ze nog dat ze aan het trainen was voor een ½ triatlon. Dit valt zo zwaar. Na een paar dagen is ze gelukkig weer opgekrabbeld. Zodra ze zich beter voelt gaat ze weer zwemmen en hardlopen, het geeft haar energie en leidt lekker af. Het kost wat meer moeite dan anders maar ‘who cares’. Haar gezin, vrienden en familie vinden haar stoer en dapper en zijn trots op haar. Het geeft haar meer en meer het gevoel dat ze goed bezig is. Hulp hoeft ze dan ook niet. Als haar man aanbiedt om mee naar het ziekenhuis te gaan voor een controle slaat ze het af, “ga maar gewoon naar je werk, ik red me wel”. Later heeft ze hier weleens spijt van. Alleen als ze na de kuren doodziek is moet ze de hulp wel aanvaarden. Iets wat ze verschrikkelijk vindt!
Ze wil gewone dingen doen, samen met man en kinderen een dagje weg, werken en sporten.
Na de chemo volgt een operatie, bestraling en de start van hormonale therapie. Het geeft veel bijwerkingen zoals neuropathie, pijn in haar borst, haar astma verergert. Dan krijgt ze op de laatste dag van haar bestraling het bericht dat haar vader terminaal ziek is: uitgezaaide longkanker. Het is teveel! Verdriet overheerst. Haar vader geeft haar mee dat ze moet blijven knokken, dat ze een kanjer is. Hij moet zijn strijd helaas opgeven.
Hoe hard ze ook haar best doet in de jaren die volgen, de klachten nemen niet af. In gesprekken met de mammacare verpleegkundige wordt een psycholoog aangeraden. De afspraak wordt gemaakt, maar ze zegt hem weer af. Ze kan het zelf.
Als ze 2 jaar na dato op mijn poli komt omdat ze een nieuw knobbeltje voelt knapt ze. Ze is op! Werken lukt niet, sporten zoals ze zou willen gaat niet, ze heeft pijn, is regelmatig benauwd, heeft last van oorsuizen.
Gelukkig is de knobbel in haar borst een cyste. We maken een nieuwe afspraak voor een gesprek. Een enorme stap, voor haar een gevoel van falen op alle vlakken (gezondheid, relatie en werk).
We maken een stappenplan. Als ik zeg dat dit meer dan een half jaar gaat duren, misschien wel een jaar, zie ik haar denken “ik ga laten zien dat ik dat sneller kan”.
Het kost haar enorm veel moeite om zich ziek te melden en haar toch al lage energieniveau in te zetten om te gaan werken aan haar psychische en fysieke welzijn. We zien elkaar om de week en werken stapje voor stapje. We praten over haar jeugd, haar script, haar drijfveren: wees sterk, doe je best. De valkuilen die daardoor zijn ontstaan tijdens de behandeling en ook nu. Zodra ze iets meer energie heeft gaat ze weer voluit, met als gevolg dat ze daarna weer doodop is. Ze herkent het maar het is moeilijk om niet toe te geven, om te luisteren naar haar lijf en hart en niet naar haar gedachtenstroom. Ze wil zo graag dat alles weer wordt zoals het was en het liefst ook zo snel mogelijk.
Uiteindelijk verliest ze haar baan en inmiddels is ze een jaar bezig om met vallen en opstaan verder te komen. Ze durft echt naar zichzelf te kijken en te leren. Stap voor stap komt ze verder en zie ik een vrouw die, zoals ze zelf zegt: “in het lijf van een 80-jarige” steeds beter durft aan te geven wat wel en niet gaat en weer kan genieten van de kleine geluksmomentjes. Geen marathons meer lopen maar met een elektrische fiets toch een heel eind kunnen fietsen en genieten van buiten zijn. Langzaam aan de camper opknappen en af en toe een dagje weg. Ze heeft nog wel een weg te gaan om te accepteren dat dit is wat het is maar ze is goed op weg!