01 mei Het verhaal van Janny
“Een geweldige, warme plek om je ervaringen en verdriet omtrent je ziekte te kunnen verwerken. Al je angsten kun je hier kwijt, niets is gek. Hele lieve, zorgzame mensen. Petje af voor alle medewerkers. Kortom geweldig, ik kan het iedereen aanraden”
Janny Meinen
In oktober 2016 ging ik, na lang twijfelen, voor het eerst naar het Parkhuys.
In dec 2015 kreeg ik, na een lange periode van ziek zijn, te horen dat ik non hodgkin in het 4e stadium heb. Na een heftige periode van ziek zijn, eindelijk weten wat er aan de hand is, is al zo’n geruststelling (hè hè zie je nou wel, ik heb echt wat) dat je gaat gaat uitkijken naar de behandelingen die me te wachten stonden. Dat viel in het begin erg tegen, maar de resultaten waren goed en de arts was zeer tevreden en ik dus ook.
Na de laatste kuur ging ik door met immuuntherapie en daar ben ik nu nog mee bezig, dat is 1 x in de 3 maanden, dus dat is te doen.
Maar ineens kwam het binnen
Ik heb KANKER, dat k.woord en ik kan niet genezen
Dus ik kwam bij jou. Angstig, eenzaam in mijn verdriet, teleurgesteld, niet begrepen worden enz. enz.
Maar wat gebeurt er dan met je……er zaten ong 6 mensen, lotgenoten, en ze vertelden allemaal hun verhaal en ik dacht alleen maar “oh, wat erg, wat doe ik hier, het kan nog veel erger”.
Ik wilde nog alles ontkennen……het is niet zo…ik niet…maar het was wel zo en net zo heftig als van hen.
Ik heb leren accepteren dat het waar is, dat het shit is. Dat mijn gevoelens ertoe doen.
Dat het er mag zijn, ik hoef het niet weg te stoppen.
Het was een erg heftige periode. Ik voelde me zo uit balans: soms zo hyper, soms zo down
Knettergek werd ik van mezelf.
Al eerder was ik van plan te stoppen met de groep, maar eerst nog hèt evenement waar ik enorm naar uitkeek. De CATWALK. Super wat een feest.
Maar toen kregen we te horen dat Henk prostaatkanker heeft en wat was ik, ook toen weer blij met het Parkhuys. Al mijn angsten kon ik weer kwijt. En altijd weer een zetje in de goede richting.
Ik was en ben blij met je Leonie, met de lieve vrijwilligsters en niet te vergeten met de lotgenoten. Zij hebben allemaal een plaats in mijn hart.
Ik vond hier veel herkenning, warmte en een luisterend oor
Nu ben ik zover dat ik uit mijn hart kan zeggen
Eerst voelen
Dan denken
Dan doen
Nu wil ik alle kankerzooi de deur uitgooien en me op de toekomst richten
Heel veel liefs Janny – 10 januari 2018