28 apr Het verhaal van Emma
Ze is bijna 50. Twee dagen geleden kwam ze op mijn poli omdat ze pijn had in haar linkerborst. De huisarts had ook een kleine verdikking gevoeld, maar dit leek meer een spier. Ik stelde haar allerlei vragen en deed lichamelijk onderzoek. We maakten een mammogram en een echo. De radioloog besloot om ook een biopt af te nemen omdat de verdikking er op de beelden grillig uit zag. Ik vertelde haar dat we ons zorgen maakten dat dit weleens borstkanker kon zijn.
Nu zit ze voor me, samen met haar man, en vertel ik dat onze zorg waarheid is geworden. De patholoog heeft bevestigd dat het borstkanker is. Het is goed borstsparend te opereren waarna bestraald gaat worden, maar we weten nog niet precies wat daarna de vervolgbehandeling wordt. Het is mogelijk dat ze chemotherapie nodig heeft omdat de tumor niet hormoongevoelig is. We spreken af dat er nog een extra test volgt om hier antwoord op te krijgen voordat we een behandelplan opstellen.
Ze is rustig. Doordat we bij onze eerste ontmoeting al kennis hebben gemaakt en meerdere scenario’s besproken heeft ze zich goed voorbereid op dit gesprek. Haar man houdt haar hand steeds vast en ik zie bezorgdheid en liefde in zijn ogen. Behalve de behandeling bespreken we ook persoonlijke zaken. Ze werkt niet omdat ze is afgekeurd vanwege een reumatische aandoening waarbij haar bindweefsel steeds stugger wordt. Haar huid is aangetast maar gelukkig heeft ze nog niet veel klachten van haar organen.
Thuis kan ze haar draai goed vinden en is ze altijd in de weer. Hun oudste zoon studeert in het buitenland waar hij een master volgt. Op de vraag hoe de kinderen op het nieuws hebben gereageerd antwoordt ze ontkennend. De kinderen weten nog van niets en dat wil ze graag zo houden. Ze zijn dan wel in de twintig maar midden in hun studie en zowel zij als haar man zijn van mening dat dit zoveel onrust geeft en van invloed zal zijn op hun studieresultaten dat ze besloten hebben niets te vertellen. In ieder geval niet totdat de oudste zijn stage heeft afgerond en dat is over drie maanden.
We praten er een poosje over door. Het blijkt een emotioneel onderwerp. Als ouders willen ze hun kinderen beschermen voor dit leed en dat is zo begrijpelijk.
Ik vraag ze hoe ze dat praktisch willen gaan doen, want het betekent dat je er samen ook niet over kunt praten tenzij de kinderen niet thuis zijn. Je zult smoesjes moeten verzinnen waarom je zo vaak weg moet (naar het ziekenhuis) en jezelf anders voordoen terwijl je emoties door je hoofd gieren. Ze vinden het vooral moeilijk voor de oudste die niet thuis is. Als ze dit nieuws vertellen kunnen ze hem niet lichamelijk troosten en het contact is alleen via telefoon of Skype mogelijk. Ze zijn bang dat hij zijn studie niet af wil maken en alleen maar naar huis wil. We gaan dieper in op dit scenario. Wat is erger: dat hij er achter komt of dat hij zelf een keuze kan maken (in overleg met zijn ouders) als hij op de hoogte wordt gehouden. Stel dat hij naar huis komt dan loopt hij mogelijk studievertraging op, het betekent niet dat hij zijn studie niet af kan maken.
Het nieuws delen betekent ook dat je je emoties kunt delen en er voor elkaar kunt zijn, of dat nu fysiek is of niet. Veiligheid en zekerheid zijn onze eerste primaire behoeften en dat willen we onze kinderen ten allen tijde bieden. In deze situatie zullen Emma en haar partner andere keuzes maken.