15 feb Het verhaal van Bea
Afgelopen september krijg ik een mail van haar met maar één vraag: Kan het ook gewoon goed gaan? Ze blijft na het lezen van mijn boek en de berichten in de media bezig met deze vraag.
Ze leest overal verhalen van mensen die super ziek zijn van de behandelingen, uitzaaiingen hebben, weer kanker krijgen of nog steeds te maken hebben met extreme restklachten. Maar kan het ook gewoon goed gaan?
Het is april 2017 wanneer ze voor het eerst bij me komt. Ze voelt al een jaar of 3 een verdikking in haar oksel, soms wordt het wat groter, maar soms ook wel wat kleiner. Ze had er eigenlijk niet zo’n last van. Na veel onderzoek is de diagnose heftig: een enorme uitzaaiing in haar oksel ten gevolge van borstkanker en een uitzaaiing ter plaatse van haar bijnier.
Toch is haar behandeling haar alles meegevallen, niet echt ziek, geen haarverlies en weinig tot geen complicaties bij de operaties.
Natuurlijk heeft ze ook last van restklachten, maar ach die horen nu gewoon bij mij schrijft ze.
Haar teennagels waren een ramp, ze loopt nu bij de pedicure en ze ziet duidelijk herstel.
Ze had erg veel last van stijve benen, maar in overleg met de oncoloog slikt ze magnesium en dat is een wereld van verschil.
Na de laatste bestraling kreeg ze last van oedeem en een frozen shoulder waarvoor ze ongeveer 1,5 jaar bij oncologische fysiotherapeut loopt, en ook daar boeken ze flinke winst.
Tja en de vermoeidheid … weet je dat is gewoon een deel van mij geworden, ik weet dat ik niet meer alles kan op de manier die ik gewend was dus doen we het op een andere manier, schrijft Lea.
Kan het ook gewoon goed gaan?
Haar borstkanker heeft haar ook veel goeds gebracht, al klinkt dat misschien gek. Een nog hechter gezin, een nieuwe veel leukere baan, dikker haar mét krullen, een borstverkleining waar ze erg blij mee is….kan het ook gewoon goed gaan?
Is het mogelijk dat je gewoon, aangepast, door kunt gaan met je leven.
Is het mogelijk dat het gewoon ‘goed’ gaat en je dit kunt afsluiten.
Toch vraagt ze zich weleens af, gaat het niet té goed? Waar zit dat addertje onder het gras, wanneer komt de terugslag? Of kan het ook gewoon goed gaan?
Ik mail haar terug en we maken een afspraak voor een gesprek.
Ik begrijp haar wel. Als patiënt word je opeens in een groep geplaatst waar je helemaal niet bij wilt horen! Moet je ineens van alles ondergaan. En als je dan voor je gevoel niet past in dat plaatje omdat je het anders ervaart, tja waar ligt dat dan aan? We komen er samen achter dat ze alle stappen in het boek van nature heeft doorlopen. Het woord patiënt komt van het woord patience, wat geduld betekend. Ze heeft echt een pas op de plaats gemaakt. Aan het begin van de behandeling wel overwogen keuzes en goed geluisterd naar haar eigen lijf. Ze laat zich niet snel gek maken of uit het veld slaan. Als een kameleon aangepast aan de situatie, of zoals de titel van het boek: Leren lopen op je handen, als ziek zijn je leven op z’n kop zet…..het kan ook ‘gewoon goed’ gaan.